Menu
Menu
Menu
In de categorie “Bucketlistvinkje gezet” schrijf ik blogs over iets wat ik van mijn Bucketlist heb afgestreept: hoe de weg ernaar toe was, de ervaring zelf of hoe ik het achteraf vond (afhankelijk van de wens). En ik geef je een tip ter inspiratie mee voor je eigen Bucketlist…
Het is het jaar 2009 en ik had op mijn Bucketlist gezet dat ik wel eens zo’n meditatieweek zou willen meemaken, zo’n stilteretraite. Ik was nieuwsgierig hoe dat zou zijn en of ik zoiets überhaupt zou kunnen volhouden. Zou ik daar genoeg doorzettingsvermogen voor hebben vroeg ik me af. Via via hoorde ik van Vipassana Meditatie, 10 dagen mediteren in Drenthe. JA, dat is iets voor mij!
Hoe zou jij zoiets vinden, zou je zoiets vol willen houden?
Vipassana betekent “inzicht”. Het is een van oorsprong Boeddhistische meditatievorm die niet veel verschilt van b.v. de Zen-meditatie, de techniek is alleen anders. Vipassana meditatie is in feite erg simpel, het gaat om aandachtig zijn, je voortdurend bewust zijn van wat er hier en nu plaats vindt. Dat kan eigenlijk van alles zijn, je lichamelijke sensaties, je ademhaling, je gedachten, je gevoelens of je emoties. Bij dit proces leer je dat alles wat op ons afkomt, (zoals gedachten, gevoelens en emoties) niet te veroordelen of te beoordelen. Maar simpelweg toe te laten. Dit leidt tot meer acceptatie, transformatie en harmonie.
Ik weet niet hou dat voor jou zou zijn, maar ik had er echt zin in. Ik wilde de “uitdaging” wel aan.
De avond ervoor eet ik thuis nog allerlei dingen die ik zo lekker vind (chocolade, taart etc.), want de aankomende 1,5 week zou op een houtje bijten zijn. Wel weer goed voor de lijn dacht ik.
De volgende dag is het zover. Ik rij met de auto naar het adres in Drenthe. Als ik aankom rijden zie ik op het terrein (natuurgebied) een aantal gebouwen; o.a. een slaapgebouw voor de mannen, twee voor de vrouwen, twee meditatiezalen en een eetzaal. Bij aankomst schrijf ik me in bij de registratiebalie, maak kennis met een aantal andere cursisten en we krijgen informatie over de werkwijze en regels. Dan gaat rond de middag de gong…….. we gaan beginnen….
Elke dag start om 4.00 uur ’s ochtends (ja inderdaad, wat VROEG) en bedtijd is 21.30 uur. Er is een vast schema met meditaties, pauzes en tijd om één op één vragen te stellen aan de leraar (alleen indien echt nodig, enige praat mogelijkheid). Maar het grootste gedeelte van de dag is het dus mediteren geblazen in blokken van 1 of 2,5 uur.
Ik slaap met 2 andere meiden op de kamer. Echter tot een leuke kennismaking komt het niet eens want we zien elkaar pas als we al gestart zijn. Dus na 10 dagen kom ik er pas achter hoe ze heten, waar ze vandaan komen en waarom ze hier zijn. Omgekeerde wereld.
De regels van de meditatie leveren soms gekke taferelen op. Tijdens één van de pauzes stoot ik per ongeluk een kop lauwe thee om, op de broek van een andere cursisten. Shit…. ja en dan mag je niet praten, dus met gezicht en handgebaren probeer ik een sorry te “fabriceren” en natuurlijk haal ik een doekje.
’s Avonds tegen bedtijd op de slaapkamer, is er de vraag “wanneer doe ik het licht uit ik?” (ik lig met mijn bed naast de lichtknop. Ik kan/mag het immers niet vragen aan de anderen. Wederom met wijzen en handgebaren komen we een heel eind.
Om 12.00 uur krijgen we elke dag onze laatste maaltijd dus ik heb continue zin in eten. Laat maar zitten dat lijnen dacht na dag 3, waar is de chocolade? En het fysieke ongemak van hele dagen op een meditatiekussen zitten. Ik voelde plekken in mijn lijf die ik niet eens wist dat ik had. Had ik hier nu serieus vrijwillig voor gekozen? Ja blijkbaar wel en de blogtitel is dan natuurlijk ook met knipoog.
Maargoed waar het natuurlijk allemaal om ging. Het mediteren.
Onderdeel van de meditatie was letten op je ademhaling en het “scannen” van elke plek in je lijf. Te beginnen bij je hoofd en eindigen bij je voeten, elke MILIMETER scannen (best logisch, we moest toch iets te doen hebben ;-)). De achterliggende visie is dat je overal sensaties kunt waarnemen en dat zijn o.a. opgeslagen emoties, dus dat kunnen ook pijn sensaties zijn. Als je dat vervolgens zonder oordeel kan voelen, kan je de emotie erachter ook loslaten.
Na een week was ik zover dat ik inderdaad op elke plek wel iets voelde, heel bijzonder!
Elke ochtend zodra ik de grote zaal in kwam waren er weer een paar lege meditatiematjes te zien, van mensen die om welke reden dan ook gestopt waren. Maar ik wilde volhouden, ik wilde mijn grenzen verleggen en dat heb ik gedaan….
Als na 10 dagen de gong gaat, is de retraite ten einde. Dat is schakelen, we mogen weer praten.
Wat wil ik eigenlijk zeggen? En voel ik me nu een ander mens? Wat heb ik geleerd? Daar had ik niet gelijk een antwoord op. Ik was niet verlicht (helaas) en was ook niet een heel ander mens geworden, maar ik had wel grenzen verlegd en delen van mezelf ervaren die nieuw waren. En daar was ik al heel blij mee.
Nu ik hier over schrijf moet ik eerlijk zeggen dat het weer een beetje begint te kriebelen, toen ik dit deed was ik begin 20. Ik ben wel nieuwsgierig hoe anders het zou zijn een aantal jaren later. Wie weet.
Nu ben ik benieuwd, waar zou jij in willen groeien of wat heb je altijd al willen ervaren?
Om af te sluiten met een tip voor jouw Bucketlist. Volgens mij kan een Bucketlist bijdragen aan een mooier en zinvoller leven door er naast die gave avontuurlijke wensen (als je die hebt), wensen op te zetten die bijdragen aan je persoonlijke ontwikkeling. En waarvoor je misschien wel uit je comfortzone moet.
Want zodra je dat lukt, kun je niet alleen een mooie wens afvinken van je lijst, maar ben je als mens weer gegroeid.
Ook met jouw wensen en dromen aan de slag? Kijk bij de Leef je Bucketlist workshops of op www.leefjebucketlist.com
Positivity, coaching & training begeleid en inspireert mensen om meer uit zichzelf en het leven te halen. Met als doel een gelukkiger mens worden! Dichtbij jezelf….
Kijk ook: LeefJeBucketlist.com
Ja, ik schrijf me in voor de maandelijkse Inspiratiemail!
© 2024 Positivity, coaching & training
